Choroba- B jak Bulimia

     W dzisiejszym poście przedstawię kolejną jednostkę chorobową, wchodzącą  do zaburzeń łaknienia razem z anoreksją.

    Patogeneza również tej choroby nie jest dobrze poznana.

   Jako pierwszy  bulimię opisał w 1979 roku George Russel.

Wydaje się ,że przyczyny, które prowadzą do powstania bulimii , nie różnią się zasadniczo od przyczyn wywołujących anoreksję. W obu schorzeniach czynnikiem wywołującym może być zaburzona struktura rodziny lub zaburzony obraz kobiety.. Nadmierne jedzenie wydaje się też w jakimś stopniu działaniem zastępczym. Wynagradzaniem sobie niepowodzeń, łagodzeniem napięć emocjonalnych. Kobiety opanowane  wilczym głodem toczą walkę o samoidentyfikację w roli kobiety. Cierpią jednak z powodu nieopanowanego apetytu i napadowych wymiotów. Powoduje to, że chora znajduje się jakby w wiezieniu, które jednocześnie jest cyklem: kompulsywne jedzenie-przeczyszczanie (np. wymioty)- znów wilczy apetyt itd. Nie otrzymują  nic w "zamian" za swoją chorobę - przeciwnie widzą siebie w roli odnoszącej klęski.

   Zaburzenia hormonalne występują jedynie  u części chorych, u których stwierdzono nieprawidłowe hamowanie  kortyzolu deksametazonem, podobnie jak to występuje w depresji, upośledzoną odpowiedź TSH po stymulacji  TRH obniżenie T3, spadek stężenia LHR i obniżenie stężenia estradiolu.

  Obniżenie wydzielania gonadotropiny zwiększona aktywność układu przysadkowo - nadnerczowego, stany depresyjne u pacjentów z bulimią mogą wiązać się z nieprawidłowym obrotem noradrenaliny w ośrodkowym układzie  nerwowym, ze zwiększoną pojemnością  receptorów alfa- adrenergicznych lub z obniżeniem aktywności serotoniny w OUN.

     Bulimia podobnie jak i anoreksja najczęściej występuje u kobiet. Choroba ta charakteryzuje się patologicznymi napadami wilczego głodu, żarłoczności. 

     

DSM III R definiuje zespół objadania się ( bulimia nervosa ) jako:

 1) nawracające epizody napadów obżarstwa ( napadem określa się gwałtowne spożycie  

     ogromnej ilości jedzenia w oddzielnych okresach czasu);

 2) uczucie braku kontroli nad zachowaniem w czasie napadów obżarstwa;

 3) regularne samodzielne wywoływanie wymiotów albo stosowanie  środków 

     przeczyszczających lub moczopędnych, ścisłej diety lub głodówki albo intensywne  

     gimnastykowanie się, aby zapobiec przyrostowi masy ciała;

 4) średnio przynajmniej 2 duże epizody jedzenia w tygodniu przez co najmniej 3 miesiące ;

 5) ciągłe nadmierne zainteresowanie kształtem  i masą ciała.

                                        

   Umownie rozpoznanie  bulimii  stawia się u osób  z masą ciała w granicach plus/minus 15% należnej masy ciała.U osób z masą ciała  o ponad 15 % niższą od masy należnej , u których występują wszystkie wymienione objawy, rozpoznaje się jadłowstręt psychiczny. Należy również pamiętać , że rozpoznanie bulimii  powinno stawiać się tylko wtedy, gdy nie stwierdza się występowania poważnych chorób somatycznych ani innych zaburzeń psychiatrycznych.

   W trakcie epizodu bulimicznego  występuje utrata kontroli  nad przyjmowaniem pokarmów. Zwykle nie obserwuje się istotnego zmniejszenia się masy ciała poniżej normy dla dorosłego wieku i wzrostu.

    Wśród tych chorych można wyróżnić dwie kategorie:

1) Typ chorych stosujących środki przeczyszczające pod postacią regularnego prowokowania wymiotów, używania środków moczopędnych  lub przeczyszczających,

2)  Typ chorych niestosujących środków czyszczących, a wyrównujących nadmiar kalorii za pomocą późniejszej restrykcyjnej diety, ćwiczeń fizycznych lub środków przeczyszczających stosowanych nieregularnie.

  Osoby chore na bulimię i anoreksję to mistrzynie kamuflażu, dlatego aby rozpoznać daną jednostkę chorobową wymagana jest umiejętność czytania różnych form komunikatów niewerbalnych. Wczesne zauważenie niepokojących objawów, dziwnych zachowań związanych  z jedzeniem , wymaga od wielu specjalistów i opiekunów (rodziców) umiejętnego odczytywania tych sygnałów. Ważne jest , aby opiekunowie tych chorych potrafili rozpoznać już we wczesnym stadium chorobę.

 

     Wpływ bulimii na organizm (wg opracowania własnego):

1.Początek rozwoju choroby:

    Między 15 a 24 rokiem życia;

2. Kryteria rozpoznawcze:

     - nawracające epizody objadania się o charakterystycznym przebiegu , występuje co najmniej  2 razy w tygodniu przez 3 miesiące;

    - zachowania mające na celu  zapobieganie wzrostowi masy ciała podczas napadów obżarstwa;

    - nadmierny wpływ kształtów i wagi ciała na samoocenę;

3. Obszar zmian zachowania:

   - zaburzenia nastroju od normy do depresji;

   - czasem podwyższony nastrój;

   - objawy lękowe;

   - epizody anoreksji;

   - utrata kontroli;

   - złość, wstręt, przerażenie;

   - bardzo niska samoocena;

   - poczucie depersonalizacji;

   - często nadużywanie substancji psychoaktywnych (narkotyki);

   - zaburzenia kontroli impulsów jak dokonywanie drobnych kradzieży, kompulsywne zakupy;

   - skłonność do bardziej otwartych intensywnych relacji;

   - źle znoszą frustrację;

   - rzadziej kontrolują wagę, częściej prowokują wymioty, stosują środki przeczyszczające , moczopędne; 

     głodzenie się, intensywnie ćwiczą;

   - depresja;

                                                

4. Efekty używania środków przeczyszczających lub prowokowania wymiotów:

   - zaburzenia rytmu serca;

   - zatrzymanie akcji serca;

   - tężyczka;

   - odwodnienie;

   - napady drgawek;

   - obrzęk twarzy;

   - sok żołądkowy powoduje nadżerki na dziąsłach wokół zębów;

   - zaparcia;

   - pęknięcie przełyku lub żołądka;

   - zmeczenie;

   - ospałość;

   - niepokój;

   - dyskomfort w jamie brzusznej;

   - sucha skóra;

   - zgrubienia skóry palców ( u osób prowokujących wymioty);

5.Objawy fizyczne choroby:

   - zawroty głowy;

   - niskie ciśnienie tętnicze;

   - zgaga, niestrawność;

   - hipokaliemia;

   -zasadowica hiperchloremiczna;

   - ubytki i próchnica zębów;

   - rozszerzenie i pęknięcie przełyku;

   - przewlekłe stany zapalne gardła i przełyku;

   - owrzodzenie żołądka i dwunastnicy;

   - niedokrwistość;

   - zapalenie zatok;

   - zachłystowe zapalenie płuc;

   - zaburzenia miesiączkowania;

   - niedobory witamin i soli mineralnych;

   - przewlekłe problemy z nerkami;

   - odwodnienie;

   - pęknięcie drobnych naczyń krwionośnych oczu i twarzy ;
   - osteoporoza;
   - silne pragnienie;

   - skurcze mięśni;

   - słabo wyczuwalne tętno;

   - spadek ciśnienia tętniczego;

   - osłabienie;

   - duszność;

   - biegunki;

                                           

6. Zaburzenia biochemiczne:

   -  utrata potasu (zaburzenie rytmu serca);

   - zaburzenia wodno-elektrolitowe;

   - traci wapń;

   - traci sód.